Ik zou willen dat we konden kiezen welke herinneringen we ons herinneren

Spreuken spreken mij altijd wel aan. Er zitten pareltjes tussen. Die soms beter verwoorden hoe je je voelt, of die je raken, dan je zelf kunt bedenken op dat moment.
Nu heb ik op mijn verjaardag vorige maand een scheurkalender gekregen met spreuken en tegeltjeswijsheden. Als een spreuk of tegeltjeswijsheid mee aanspreekt, wil ik graag jullie meenemen in mijn gedachtes hierover. En wat ik er zo mooi aan vind.

Nu ben ik mij zeer bewust, dat mijn Nederlands lang niet altijd foutloos is. En dat er in elke blog of tekst van mijn hand fouten zitten. Tuurlijk, ik kan ze elke keer na laten kijken. Maar dat is ook gewoon wie ik ben.
Ik ben niet perfect. Soms wil ik wel eens te snel. En lees ik een tekst niet over. Wellicht staat dat niet professioneel. Maar buiten dat ik hulpverlener ben, ben ik mens. Zo zullen er dus in mijn blogs en andere teksten heus fouten zitten. Die ik wellicht niet eens zie. Het maakt mijn teksten en blogs wel persoonlijk. Het is wie ik ben.

Zo weet ik zeker dat een ander ze niet zo snel zal kopiëren. ☺️

(overigens vind ik het wel fijn als mensen me erop attenderen dat er ergens een foutje in zit. Die mag je natuurlijk doorgeven via de mail.)

Genoeg over de typfouten en dergelijke.
Ik kwam bovenstaande spreuk tegen op de kalender. En vond hem erg toepasselijk. Want hebben we niet allemaal herinneringen die we ons eigenlijk liever niet herinneren?
Ik heb er een hoop. Van herinneringen die ik me liever niet herinner omdat ik stomme dingen heb gedaan, tot herinneringen aan gebeurtenissen waar ik zelf geen schuld aan heb, die me zijn overkomen. Of de omstandigheden waren niet anders.
Maar dat wil niet zeggen dat je geen last kunt hebben van zulke herinneringen.

En het gekke is, dat we ons allemaal enorm goed kunnen herinneren wanneer ons onrecht is aangedaan. Vraag een mens naar zijn herinneringen. De gebeurtenissen met een impact weten we maar al te goed.
Die kunnen natuurlijk positief zijn. Zoals mijn huwelijk met mijn allerliefste. De geboorte van onze kinderen, en zo kan ik wel even doorgaan.

De herinneringen die we ons niet willen herinneren zijn over het algemeen geen fijne herinneringen. Ik heb best een hoop trauma. Daar is geen goed of fout, en had ook niet allemaal voorkomen kunnen worden. Maar ze zijn wel gebeurd.

Om maar eens te beginnen met de eerste. Ik ben ooit als klein mensje veel te vroeg geboren. Toen ik geboren werd, was er nog niet zoveel kennis over de hechting tussen ouder en kind, zoals er nu wel is.
Aangezien ik veel te vroeg was, heb ik de eerste weken van mijn leven in de couveuse doorgebracht. En heeft mijn moeder me niet vastgehouden. Dat was toen een absolute no go.

Hierdoor heeft er geen goede hechting plaats gevonden in die eerste weken. Dat was niet omdat mijn moeder dat niet wilde. De omstandigheden waren zo. Uiteraard heb ik hier geen echter herinneringen aan. Tenminste, niet in mijn hoofd.

Mijn lijf heeft er wel herinneringen aan gehad. Spanning slaat zich op in het lijf. En reken maar dat er spanning in mijn lijf zat.
Tegenwoordig heet dit vroeg kinderlijk trauma. Zonder dat er ook maar iemand schuld had, is er trauma ontstaan.
De situatie was niet anders, en hadden ze me in het ziekenhuis niet op de neonatologie in de couveuse gelegd, had ik hier hoogstwaarschijnlijk niet eens gezeten. Wat ze hebben gedaan was op dat moment levensreddend!

Eenmaal uit de gevarenzone heb ik wel de moederliefde ervaren. Mijn mijn ouders op schoot gezeten.
Knuffels gehad. Gelukkig kan er op latere leeftijd ook een gezonde hechting plaats vinden. Alleen duurt dit een stuk langer, dan als het al vanaf de geboorte heeft plaats kunnen vinden.

Vanuit mijn ouders gezien:
Zij keken uit naar mijn geboorte. Helemaal onverwacht ben ik niet geboren. Ze hebben mijn moeder een klein beetje voorbereid.
Ze zijn op een rollercoaster gestapt. Hadden geen keus, of ze het wilden of niet. Gebeld worden dat je maar naar het ziekenhuis moet komen, omdat ze niet weten of je jongste dochter het redt... Dat doet wat met een mens.
Die herinnering waren ze liever kwijt. Nog regelmatig komt dat verhaal voorbij. En ik voel de lading die het heeft.

Met mij is het dubbel en dwars goedgekomen! Ik heb een ontzettend leuk leven! Dat mag zeker ook gezegd!

"Ik zou willen dat we konden kiezen welke herinneringen we ons konden herinneren"

Helaas kunnen we dat niet. Waar we wél voor kunnen kiezen is, of we wel of geen last houden van de herinnering. Met name die er op een herinnering zit. Dat klinkt vaag, en wellicht een beetje zweverig. Maar is het niet.
Of je met de herinneringen die je liever kwijt wilt, in plaats van ze weg te stoppen, ze aan durft te kijken.

De emotie die erop zit durft te voelen.

Ik heb het gedaan. De herinneringen die ik liever kwijt was aangekeken. Uiteindelijk de emoties die er op zaten los mogen laten.

Dat heeft mij enorm geholpen. Ondertussen ben ik zo ver, dat ik andere mensen er ook mee mag of kan helpen.

Heeft deze blog jou geraakt, wil je het erover hebben? Aarzel niet om contact op te nemen! Je bent van harte welkom!